Powietrzno suche drewno lub będące w kontakcie z powietrzno suchymi materiałami nie ulega zagrzybieniu, tapeta nie faluje się, farba nie łuszczy się, nie pojawiają się bakterie powodujące astmę i inne choroby układu oddechowego.
Bardzo często dachy płaskie są izolowane izolocjami poziomowymi.
W grupie budynków znajduje się wcześniej lub później zawilgocenie.Zawilgocenie powyżej 22 % wilgotności względnej przymusza do natychmiastowego działania, chociaż elementy drewniane nie będą sprawiać wrażenia zawilgoconych. Mokre drewno jest zauważalne dopiero przy 30 – 40 %. W związku z tym budynki muszą być systematycznie sprawdzane, 1 lub 2 razy w roku.Na budynku lub na jego planie oznaczamy regiony o jednakowym poziomie wilgotności, co wskaże nam punkt centralny. Znacznie ciężej jest ustalić powód zawilgocenia dolnych partii murów na parterze. Z reguły przypisuje się to podciąganiu kapilarnemu, chociaż nie zawsze jest to powodem.
Zwilgocenie to może być wywołane kondensacją, jako że ściany w dolnych partiach są zimniejsze.Istnieją cztery główne powody powstania wilgoci :
- Uszkodzenie instalacji wodociągowej:Na ścianach wewnętrznych pokazują się plamy wokół źródła wilgoci.Częstym uszkodzeniem jest niedrożność rur opadowych w dolnym odcinku i podniesienie się poziomu wody deszczowej. W dużej ilości budynków rynny są zamocowane zbyt nisko i mają mały spadek, mogą też być zapchane przez liście i mechanizmy trzeba je sprawdzać, szczególnie w okresie silnych opadów.
- Uszkodzenie rynien, wiszących rur spustowych penetracja wody deszczowej: Boczne przesiąkanie deszczu przez mur może być spowodowane znaczną porowatością cegły lub uszkodzeniem obrzutki w postaci włoskowatych pęknięć. Zawilgocenie tego typu najczęściej pokazuje się na południowych i południowo – zachodnich elewacjach.
- Podciąganie kapilarne: Ten typ wilgoci występuje wskutek podciągania wody z gruntu.Gdy nie ma grodzi uszczelniającej, mokry obszar ciągnie się wzdłuż całej ściany do wysokości 50cm nad poziomem podłogi. Kiedy warstwa izolacyjna jest zrobiona, plamy wilgoci pokazują się w miejscach jej zniszczenia lub zasypania ziemią z klombów albo tam, gdzie zrobiono na niej kamienie czy betonowe cokoły.
Wilgoć, której powodem jest podciąganie kapilarne,wykryte dzięki stwierdzeniu obecności soli pochodzących z gleby, należy zwalczać przez przesunięcie ziemi z ogrodu dotykającej ściany lub osuszenie gruntu. Niezbędne staje się Także usunięcie tynku z zaatakowanych obszarów i zniszczenie nagromadzonych tam higroskopijnych soli. W przeciwnym razie ściana będzie w dalszym ciągu zawilgocona, wchłaniając wodę z atmosfery. Nieobowiązkowe jest ułożenie grubej warstwy wodoodpornego tynku, co zastępuje kosztowną przeciwwilgociową izolację.
Bardzo ważną sprawą przy ustaleniu źródła wilgoci jestdokładne ustalenie typu soli występującej na powierzchni ścian:jeśli ściana jest wilgotna przez długi czas i woda paruje z jejpowierzchni, i wszystkie sole rozpuszczalne gromadzą się w tym miejscu,jeśli wilgoć pochodzi z wody deszczowej, która nie zawiera żadnych soli, jednym ich dostarczycielem są materiały budowlane. W takimrazie zawartość soli jest niewielka i mają one charakterystyczny skład.Są to węglany, magnezy i chlorki,jeśli źródłem jest przeciek ze zniszczonej sieci wodociągowej to zawartość soli i ich skład będzie zbliżony do tego co wyżej i zmiennyw związku od twardości wody,jeśli jednak źródło wody znajduje się w glebie, nierzadko występująchlorki i azotany, co wystarcza do postawienia diagnozy o podciąganiu kapilarnym.
Kontrolowanie procesu wysychania.
Po założeniu przeciwwilgociowej, hydrofobowej (iniekcji krystalicznej) warstwy izolacyjnej okres jej schnięcia bywa dość długi –powinien on trwać przynajmniej przez okres lata, a najczęściej przez 12-18miesięcy.
Nowa warstwa tynku daje odczyt przez miesiąc lub dwa, jeśli zaś po kilku miesiącach nie zmieni się – będzie to znaczyło, że albo ściana została pomalowan aźle dobraną farbą uniemożliwiającą schnięcie, albo w dalszym ciągu utrzymuje się podciąganie kapilarne.
Proces ten można kontrolować za pomocą wilgotnościomierza np. MTA-10 (o płytkich elektrodach do 50mm).
Przy zastosowaniu wysoce skutecznej warstwy izolacyjnej tynk wyschnie na tyle, iż nie zobaczymy żadnego odczytu, a mimo to ściana będzie w dalszym ciągu wilgotna. W takim razie można skontrolować proces wysychania przez zastosowanie wilgotnościomierza o głębokich elektrodach.
W tym celu trzeba wywiercić parę otworów, najlepiej z zewnątrz, aby nie zniszczyć wystroju wnętrza. Jeśli po upływie 12 miesięcy nadal uzyskujemy odczyt,to możemy zaobserwować, że dokonane zabiegi nie dały rezultatów.Gdy po skuciu tynku odsłonięta ściana okaże się wilgotna na całej powierzchni – nie ulega wątpliwości, iż podciąganie kapilarne nie zostało usunięte.
Nie wypada zapominać, że jej zewnętrzna strona powyżej przyziemia w żadnym wypadku nie może być zakryta warstwą wodoszczelną, gdyż spowodowałoby to podnoszenie się poziomu wilgoci we wnętrzu.
Po nałożeniu nowej warstwy przeciwwilgociowej należy pozostawić ścianę przez okres 6-8 miesięcy nie otynkowaną.
Jeśli te zabiegi nie okażą się dostateczne i podciąganie kapilarne nadal utrzymuje się, trzeba stosować przeciwwilgociową warstwę izolacyjną albo iniekcję odpowiednich preparatów chemicznych w mur ceglany.
Skutecznym, ale kosztownym zabezpieczeniem jest przepona metalowa,zakładana po podcięciu ściany.
Pełną ochronę ścian przed podciąganiem wilgoci z gruntu może dać tylko nałożenie brakującej izolacji poziomej poprzez jedną z dwóch metod: metoda termo iniekcji,metoda iniekcji krystalicznej.
Izolacje poziome w budynku muszą być położone: w ścianach zewnętrznych i wewnętrznych na wysokości ław fundamentowych oraz dolnej powierzchni stropu nad piwnicami, pod posadzką.Brak tego rodzaju izolacji w budynku był póki co najtrudniejszym do usunięcia mankamentem.